top of page

verslag Eline

Korte getuigenis van Eline
Toen we half oktober vertrokken naar Nepal voor onze expeditie had ik nooit kunnen denken welke indruk dit zou nalaten. Het jaar voordien had ik van de expeditie gehoord en na maanden wikken en wegen had ik me op de valreep nog ingeschreven. Ik ben niet het meest avontuurlijke type, dus het schrikte me aanvankelijk wat af om in basic Teahouses te logeren, maar vooral ook om in groep te trekken, laat staan naar de andere kant van de wereld.
Wat heb ik me daarin vergist. Verblijven bij de plaatselijke bevolking en samen dit avontuur mogen beleven in dichte kring van vijftien lotgenoten en negen buddy’s was een levenservaring. Ik kan met veel woorden en foto’s beschrijven hoe mooi de bestemming, cultuur en bevolking was, hoe close de vriendschap werd tussen ons allen en hoeveel we samen gelachen en gehuild hebben, maar niemand kan ik het intense gevoel en dankbaarheid beschrijven die de expeditie bij mij - en ik denk voor iedereen te mogen spreken - heeft nagelaten. 
De klik met iedereen was er al bij aanvang van het traject dat eind 2023 startte en waarbij we dus een jaar de tijd hadden om elkaar te leren kennen en ons sportief niveau op te krikken. Hoe meer we afspraken tijdens activiteiten en uitjes, hoe meer ik mijn diagnose een plaats leerde geven en hoe minder alleen ik me voelde bij het dragen van deze ziekte. Tijdens de trip werd dit alleen maar sterker, gezien je op een gegeven moment sterk op elkaar bent aangewezen en je ver weg bent van je familie en vertrouwde omgeving.
De reis duurde twaalf dagen waarvan we zes volle dagen door de Langtang Vallei trokken, een regio gelegen ten noorden van de hoofdstad Kathmandu en deel uitmakend van de Himalaya, leunend tegen Tibet. We werden begeleid door Belgische gids Jan en tegelijk bijgestaan door een lokale reisorganisatie, die een handvol doorgewinterde reisgidsen toekende aan ons gezelschap en waarmee we gaandeweg een band opbouwden. Onze bagage werd dagelijks gesjouwd door ezeltjes naar onze volgende slaapplaats, waar wij na een dag wandelen werden verwelkomd door de plaatselijke hartelijke bevolking en een warme maaltijd werden voorgeschoteld. Na drie dagen trekken in de vallei werden we op dag vier beloond met het beklimmen van verschillende bergtoppen, waarbij de hoogste net geen 5000 meter was. Op het dak van de wereld, omringd door mensen die dagelijks dezelfde strijd voeren, brengt kracht naar boven in je innerlijke zelf. Het doet beseffen dat we ondanks onze zware rugzak letterlijk en figuurlijk nog bergen kunnen beklimmen. De laatste twee trekdagen waren niet minder heftig. In ons hoofd nog waren we nog steeds aan het nagenieten van onze prestatie, maar afdalen op korte tijd vergde eveneens veel kracht, iets dat toch begon te slinken bij de meesten. Een tweede ontlading volgde toen we onze laatste lodge bereikten en beseften dat dit het einde was van ‘onze reis’. Een reis met een voortraject, waarin we een jaar fondsen hadden ingezameld, een jaar voor hard hadden getraind en een jaar vriendschappen hadden opgebouwd. 
De ganse trip werd in beeld gebracht door twee ervaren cameramannen, die in het voorjaar van 2025 hun film zullen voorstellen en op verschillende plaatsen zal worden vertoond. Door mee te doen aan deze reis heb ik nieuwe mensen leren kennen, heb ik geleerd dat ik niet alleen ben om deze diagnose te dragen, maar bovenal heb ik geleerd dat ik sterker en veerkrachtiger ben dan ik dacht. Want ik besef, ik heb misschien wel parkinson, maar parkinson heeft mij niet!
Eline Verriest

bottom of page